కార్తీక పురాణం – 8 వ అధ్యాయం (శ్రీ హరినామస్మరణాధన్యోపాయం)
“కార్తీక పురాణం – Karthika Puranam” హిందూ పురాణాలలో ఒక ప్రముఖమైనది. ఈ పురాణం ప్రధానంగా కార్తీక మాసంలో (Karthika Masam) చేసే వ్రతాలు, పూజలు, దానాలు మొదలైన వాటి మహిమను వివరిస్తుంది. వశిష్ఠ మహర్షి (Vashishta Maharshi) జనకునికి ఈ పురాణాన్ని వివరించారు. కార్తీక మాసంలో శివుడు (Lord Shiva) మరియు విష్ణువులను (Lord Vishnu) ఆరాధించడం, దీపాలు (Diya) వెలిగించడం, వ్రతం చేయడం వంటి కర్మలను చేయడం వల్ల మోక్షం లభిస్తుందని ఈ పురాణం చెబుతుంది.
శ్రీ హరినామస్మరణాధన్యోపాయం (క్లుప్తముగా)
వశిష్టుడు చెప్పిన దానిని విన్న జనక (Janaka) మహారాజు, నదీస్నానం, దీపదానం (Deepa Daanam) వంటి చిన్న చిన్న పనుల వల్లే మోక్షం లభిస్తుందని చెప్పడంపై ఆశ్చర్యపడ్డాడు. అలాగే, పెద్ద పాపాలు చేసిన వారు కూడా కేవలం హరినామాన్ని స్మరించడం వల్ల మోక్షం పొందడం ఎలా సాధ్యమవుతుందని ప్రశ్న వేశాడు.
వశిష్టుడు జనక మహారాజు ప్రశ్నకు సమాధానమిస్తూ, ధర్మం మూడు రకాలుగా ఉంటుందని చెప్పాడు. అవి: సాత్విక, రాజస, తామస. సాత్విక ధర్మం అంటే నిస్వార్థంగా చేసే ధర్మం. రాజస ధర్మం అంటే ఫలాపేక్షతో చేసే ధర్మం. తామస ధర్మం అంటే అహంకారంతో చేసే ధర్మం. సాత్విక ధర్మం చేస్తే మోక్షం లభిస్తుంది. అయితే, హరినామాన్ని (Hari Naama) స్మరించడం అనేది అత్యంత శక్తివంతమైన ధర్మం. ఎంత పెద్ద పాపం చేసిన వారైనా హరినామాన్ని స్మరించడం ద్వారా మోక్షం పొందవచ్చు.
దీనికి ఉదాహరణగా ఆజామిళుని (Ajamila) కథను చెప్పాడు. ఆజామిళుడు చాలా పాపాలు చేసిన వ్యక్తి. కానీ చనిపోయే సమయంలో అతను ‘నారాయణా – Narayana)’ అని స్మరించడం వల్ల విష్ణుమూర్తి అతన్ని వైకుంఠానికి (Vaikuntha) తీసుకెళ్ళారు. ఇది హరినామ స్మరణ శక్తిని చూపిస్తుంది.
కాబట్టి, చిన్న చిన్న ధర్మాలు చేయడం వల్ల కూడా మోక్షం లభిస్తుంది. అయితే హరినామ స్మరణ అనేది అత్యంత శక్తివంతమైన ధర్మం. ఎంత పెద్ద పాపం చేసిన వారైనా హరినామాన్ని స్మరించడం ద్వారా మోక్షం పొందవచ్చు అని వశిష్టుడు వివరించాడు. “కార్తీక పురాణం – 8వ అధ్యాయము (Karthika Puranam – Day 8) నందు ఈ క్రింది విధముగా …
Karthika Puranam – Day 8
“శ్రీ హరినామస్మరణాధన్యోపాయం”
వశిష్ఠుడు చెప్పినదంతా విని “మహానుభావా! తమరు చెప్పిన ధర్మములన్నింటిని శ్రద్దగా వింటిని. అందు ధర్మము బహు సూక్ష్మమనియు, పుణ్యం సులభంగా కలుగుననియూ, అది – నదీస్నానము, దీపదానము, ఫలదానము, అన్నదానము, వస్త్రదానము వలన కలుగుననియు చెప్పితిరి. ఇట్టి స్వల్ప ధర్మముల చేతనే మోక్షము లభించుచుండగా వేదోక్తముగా యజ్ఞ యాగాదులు చేసిన గాని పాపములు పోవని మీ వంటి ముని శ్రేష్టులే చెప్పుచుందురు కదా! మరియు తమరు ఇది సూక్ష్మములో మోక్షముగా కనబరచినందుకు నాకు అమితాశ్చర్యము కలుగుచున్నది. దుర్మార్గులు కొందరు సదాచారములను పాటింపక, వర్ణ సంకరులై రౌరవాది నరక హేతువులగు మహాపాపములు చేయువారు ఇంట తేలికగా మోక్షము పొందుట వజ్రపు కొండను గోటితో పెకిలించుట వంటిది. కావున దీని యొక్క మర్మమును విడమర్చి విపులీకరించ ప్రార్ధించుచున్నాను”యని కోరెను.
అంతట వశిష్టుల వారు చిరునవ్వు నవ్వి. “జనక మహారాజా! నీవు వేసిన ప్రశ్న సహేతుకము అయినదే, నేను వేద వేదాంగములను కూడా పఠించితిని. వానిలో కూడా సుక్ష్మ మార్గాలున్నవి. అవి ఏమనగా సాత్త్విక, రాజస, తామసములు అని ధర్మము మూడు రకములు.
సాత్విక, అనగా దేశకాల పాత్రలు మూడునూ సమకూడిన సమయమును సత్త్వమను గుణము జనించి ఫలము అంతయును పరమేశ్వరార్పితము కావించి, మనోవాక్కాయ కర్మలచే నొనర్చిన ధర్మము. అ ధర్మమందు ఎంతయో ఆధిక్యత కలదు. సాత్త్విక ధర్మము సమస్త పాపములను నాశనం మొనర్చి పవిత్రులను చేసి దేవలోక, భూలోక సుఖములు చేకూర్చును. ఉదాహరణముగా తామ్రవర్ణ నది సముద్రమున కలియు తావు నందు స్వాతి కార్తెలో ముత్యపు చిప్పలో వర్ష బిందువు పడి ధగధగ మెరిసి, ముత్యమగు విధముగా సాత్త్వికత వహించి, సాత్త్విక ధర్మ మాచరించుచూ గంగ (Ganga River), యమున (Yamuna River), గోదావరి (Godavari River), కృష్ణా (Krishna River) నదుల పుష్కరాలు మొదలుగు పుణ్య కాలముల నందు, దేవాలయముల యందు వేదములు(Veda) పఠించి, సదాచారుడై, కుటింబీకుడైన బ్రాహ్మణునకు ఎంత స్వల్ప దానము చేసిననూ, లేక ఆ నదీ తీరమందున్న దేవాలయంలో జప తపాదు లొనరించినను విశేష ఫలమును పొందగలరు.
రాజస ధర్మమమనగా ఫలాపేక్ష కలిగి శాస్త్రోక్తవిధులను విడిచి చేసిన దర్మం. ఆ ధర్మం పునర్జన్మహేతువై కష్టసుఖాలు కలిగించున దగను. తామస ధర్మమేము అనగా శాస్త్రోక్త విధులను విడిచి దేశకాల పాత్రలు సమకూడని సమయమున డాంబికాచరణార్ధం చేయు ధర్మం. ఆ ధర్మం ఫలమునీయదు.
దేశకాల పాత్రము సమకూడినపుడు తెలిసి గాని, తెలియక గాని ఏ స్వల్ప ధర్మం చేసిననూ గొప్ప ఫలము నిచ్చును. అనగా పెద్ద కట్టెలగుట్ట చిన్న అగ్నికణములతో భస్మమగునట్లు శ్రీ మన్నారాయణుని నామము, తెలిసి కానీ, తెలియక కానీ ఉచ్చరించిన వారి సకల పాపములు పోయి ముక్తి నొందుదురు. దానికొక యితిహాసము కలదు.
ఆజామిళుని కథ
పూర్వ కాలము నందు కన్యాకుబ్జమను నగరమున నాలుగు వేదములు చదివిన ఒక విప్రుడు గలడు. అతని పేరు సత్యవ్రతుడు. అతనికి సకల సద్గుణ రాశియగు హేమవతియను భార్య కలదు. ఆ దంపతుల అన్యోన్య ప్రేమ కలిగి అపూర్వ దంపతులని పేరుగాంచిరి. వారికి చాలాకాలమునకు లేక లేక ఒక కుమారుడు జన్మించెను. వారాబాలుని అతి గారాబముగా పెంచుచు, అజామిళుడని నామకరణము చేసిరి. ఆ బాలుడు దిన దిన ప్రవర్ధమానుడగుచు అతి గారాబము వలన పెద్దలను కూడ నిర్లక్షముగా చూచుచు, దుష్ట సావాసములు చేయుచు, విద్య నభ్యసింపక, బ్రాహ్మణ ధర్మములు పాటించక సంచరించు ఉండెను. ఈ విధముగా కొంత కాలమునకు యవ్వనము రాగా కామంధుడై, మంచి చెడ్డలు మరిచి, యజ్ఞోపవితము త్రెంచి, మద్యం సేవించుచు ఒక ఎరుకల జాతి స్త్రీని వలచి, నిరంతరము నామెతోనే కామక్రీడలలో తేలియాడుచూ, యింటికి రాకుండా, తల్లిదండ్రులను మరిచి, ఆమె యింటనే భుజించుచుండెను. అతి గారాబము యెట్లు పరిణమించినదో వింటివా రాజా! తమ బిడ్డలపై ఎంత అనురాగము ఉన్ననూ పైకి తెలియపర్చక చిన్ననాటి నుంచీ అదుపు ఆజ్ఞలతో నుంచకపోయిన యెడల ఈ విధంగానే జరుగును.
కావున ఆజామిళుడు కుల భ్రష్టుడు కాగా, వాని బంధువులు అతనిని విడిచి పెట్టిరి. అందుకు ఆజామిళుడు రెచ్చిపోయి వేట వలన పక్షులను, జంతువులను చంపుతూ కిరాత వృత్తిలో జీవించుచుండెను. ఒక రోజున ఆ ఇద్దరు ప్రేమికులు అడవిలో వేటాడుతూ ఫలములు కోయుచుండగా ఆ స్త్రీ తేనెపట్టు కై చెట్టెక్కి తేనెపట్టు తీయబోగా కొమ్మ విరిగి క్రిందపడి చనిపోయెను. ఆజామిళుడు ఆ స్త్రీ పైబడి కొంత సేపు ఏడ్చి, తరువాత ఆ అడవి యందే ఆమెను దహనము చేసి ఇంటికి వచ్చెను. ఆ యెరుకుల దానికి అంతకు ముందే ఒక కుమార్తె వుండెను.
కొంత కాలమునకు ఆ బాలికకు యుక్త వయస్సు రాగా కామాంధకారాముచే కన్ను మిన్ను గానక ఆజమిళుడు ఆ బాలికను కూడ చేపట్టి ఆమెతో కూడ కామ క్రీడలలో తేలియాడుచుండెను. వారికి యిద్దరు కొడుకులు కూడా కలిగిరి. ఇద్దరూ పురిటిలోనే చచ్చిరి. మరుల ఆమె గర్భము దరించి ఒక కుమారుని కనెను. వారిద్దరూ ఆ బాలునికి “నారాయణ” అని పేరు పెట్టి పిలుచుచు ఒక్క క్షణమైననూ ఆ బాలుని విడువక, ఎక్కడకు వెళ్ళినా వెంట బెట్టుకుని వెళ్ళుచూ,”’నారాయణా – నారాయణా” అని ప్రేమతో సాకుచుండిరి. కాని ‘నారాయణ’యని స్మరించిన ఎదల తన పాపములు నశించి, మోక్షము పొందవచ్చుననిమాత్ర మతనికి తెలియకుండెను.
ఇట్లు కొంత కాలము జరిగిన తర్వాత అజమిళునకు శరీర పటుత్వము తగ్గి రోగ గ్రస్తుడై మంచము పట్టి చావునకు సిద్ద పడి ఉండెను. ఒక నాడు భయంకర ఆకారములతో, పాశాది ఆయుధములతో యమభటులు ప్రత్యక్షమైరి. వారిని చూచి అజామిళునకు భయము చెంది కుమారుని పైన ఉన్న వాత్సల్యము వలన ప్రాణములు విడువలేక “నారాయణా నారాయణా” అనుచునే ప్రాణములు విడిచెను. అజమిళుని నోట ‘నారాయణా’ అను శబ్దము వినబడగానే యమ భటులు గడ గడ వణకసాగిరి. అదే వేళకు దివ్యమంగళాకారులు శంఖ, చక్ర, గదాధారులూ యగు శ్రీ మన్నారాయణుని దూతలు విమానములో అచ్చటికి వచ్చి “ఓ యమ భటులారా! వీడు మావాడు, మేము వీనిని వైకుంఠమునకు తీసుకొని పోవుటకు వచ్చితిమి” అని చెప్పి, అజమిళుని విమాన మెక్కించి తీసుకొని పోవుచుండగా యమదూతలు “అయ్యా! మీరెవ్వరు?” వీడు అతి దుర్మార్గుడు. వీనిని నరకమునకు తీసుకొని పోవుటకు మేమిచటికి వచ్చితిమి గాన, వానిని మాకు వదలుడని కొరగా విష్ణుదూతలు ఇట్లు చెప్పదొడంగిరి.
ఇట్లు స్కాంద పురాణాంతర్గత వశిష్టప్రోక్త కార్తిక మహాత్మ్యమందలి ఎనిమిదో అధ్యాయము – ఎనిమిదవ రోజు పారాయణము సమాప్తము.
“ఓం నమశ్శివాయ”
Also Read
